به گزارش ستاد خبری شانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت»، حسن خجسته معاون پیشین سازمان صدا و سیما و استاد دانشگاه معتقد است عده‌ای از مستندسازان که جشنواره را تحریم کرده‌اند تحت تاثیر اطلاعات غلط هستند.

حسن خجسته معاون پیشین صدای جمهوری اسلامی و استاد دانشگاه درباره موضع گیری برخی مستندسازان درباره شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» و تحریم آن از سوی این فیلمسازان و همینطور عده‌ای از مردم و تاثیر این شکل تحریم‌ها بر تنها جشنواره تخصصی سینمای مستند گفت: در ابتدا باید بگویم مردم جشنواره را تحریم نکرده‌اند، این افرادی که الان می‌بینید، مردم هستند که کنار ما نشسته‌اند. همچنین فیلمسازانی که جشنواره را تحریم کرده اند، 90 درصدشان مملو از اطلاعات نادرست هستند و برمبنای اطلاعات نادرست تصمیم گیری می‌کنند، اطلاعات نادرستی که به آن‌ها رسیده موجب شده است، تا واقعیت را نبینند.

این استاد دانشگاه با اشاره به دو تئوری مربوط به دو نویسنده دو کتاب مهم پادآرمانشهری جهان یعنی هاکسلی و اورول که به ترتیب نویسنده کتاب‌های «دنیای قشنگ نو» و «1984» هستند، گفت: اورول پیش بینی می‌کند که ما به دوره ای از تاریخ می‌رسیم که برادر بزرگتر بر ما نظارت می‌کند، امروز این برادر بزرگ تر طبق تحلیل‌ها همان گوگل است. گوگل همه اطلاعات من و شما را دارد و به رفتارهای بعدی ما نظارت دارد و به ما پیشنهاد می‌کند فلان کار را انجام دهیم. به طوری که منتقدان می‌گویند جهان به سمتی می‌رود که گوگل بر اراده ما انسان‌ها نیز مسلط می‌شود. هاکسلی اما معتقد است ما وارد دوره ای می‌شویم که زباله اطلاعات یعنی اطلاعات کثیف و نادرست و جعلی زیاد می‌شود به طوری که مردم قدرت تحلیل را از دست می‌دهند. مثلا همین امروز آنچه شما در فضای مجازی می‌بینید با آنچه در فضای حقیقی مشاهده می‌کنید چقدر تفاوت دارد. ممکن است اما شما آنقدر اسیر زباله‌های اطلاعاتی شوید که آن را واقعیت بدانید و نه این اتفاقاتی که جلوی چشمتان رخ می‌دهد. به هر حال تاکید می‌کنم مردم تحریم نمی‌کنند، فقط یک عده از فیلمسازها این کار را کرده اند که براساس اطلاعات غلط و نادرستی این تصمیم را گرفته اند.

خجسته در پایان درباره جشنواره تاکید کرد: این جشنواره مربوط به «سینماحقیقت» است و هر بحث و گفتگویی که انجام می‌شود در همین حوزه و موضوعات است. اما می‌خواهم جشنواره را از بالا نگاه کنیم، مثلا من یک مستند ساخته ام حالا می‌گوییم در ابتدا نسبت کار من با خودم چیست یعنی در جهانِ من، این کار جایگاهش کجاست، ثانیا این مستند در جهان مستندی که ایران درست می‌کند جایگاهش کجاست و ثالثا نسبت این مستند در جهان و دنیای بیرونی چیست. بعد به این مساله نگاه می‌کنیم که مستندساز آیا از ظرفیتی که داشته استفاده کرده است یا نه. بگذارید برای تان مثالی بزنم، ما می‌توانیم مستندی درباره ارتباطات مسلط جهانی بسازیم که چشم همه دنیا را باز کنیم مثلا مستندسازی بیاید بحث‌های مربوط به ادوارد اسنودن را تبدیل به فیلم کند. خدارحمت کند مرحوم طالب زاده را ایشان کارشان همین بود و به قول بازاری‌ها اصطلاحا جنس شناس بود و کاری می‌کرد تا بتوان روی این موضوع جولان داد و آن را عرضه کرد.