به گزارش ارتباطات و اطلاع رسانی مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی، محمداحسان مفیدی کیا: قصه‌ پرغصه‌ زنان کرد ایزدی، امروز دیگر بر کمتر کسی پوشیده است، رنجی که داعش به آنها تحمیل کرد و مردانشان را کشت و خودشان را به اسیری برد. با تمام شدن سیطره‌ی داعش بر عراق، گمان می‌رفت که این بانوان دوباره رنگ آرامش را ببینند، اما سرنوشت چیز دیگری رقم زده بود، زنانی که از دوران تجاوز کودکی داشتند بر سر سخت‌ترین دوراهی که برای یک مادر متصور بود قرار گرفتند: یا از کودکانشان بگذرند یا از جامعه و هویتشان! قوانین و فرهنگ ایزدی نمی‌پذیرفت که یک فرزند داعشی بینشان باشد از این رو مادرانی که اصرار به نگه داشتن بچه‌هایشان داشتند از شهر و جمع طرد شدند.
شنگال زمین پردردی است و آن درد هنوز هم ادامه دارد. پیش از این داعش بود و درد اسارت و بردگی و اکنون درد تاوان گناهی که هیچ اختیاری در انجام آن نبوده است. همه‌ی تلاش‌های زنان برای اثبات بی‌گناهی‌شان و نگه‌داشتن فرزندانی که قادر به نفی مادرانگی خود نسبت به آن‌ها نیستند راه به جایی نمی‌برد و از همین رو از حداقلی‌ترین حقوق شهروندی در سرزمین مادری‌شان محروم می‌شوند.

 بهروز نورانی پور، تهیه کننده، کارگردان و پژوهشگر مستند «سه نهزارم» در حدود 70 هفتاد دقیقه اثرش، همراهی و هم‌صحبتی با سه بانوی کرد ایزدی، یعنی مادر دلوو، مروا عبدالله و سلوا محمد صدیق را به تصویر کشیده و کوشیده ضمن شنیدن خاطرات به غایت تلخ‌شان از زمان اسارت، از رنج‌های امروز هم بگوید؛ از پذیرفته نشدن بین خویشان و نزدیکان، از امرار معاشِ سخت و اصرار به بیرون راندن از خانه و شهر که در نهایت به فاجعه‌ی دیگری هم منجر می‌شود که در پایان مستند با آن مواجه می‌شویم.

جملات و اعدادی که در فیلم‌نوشت نهایی، در زمینه‌ی سیاه می‌آیند نیز، به تنهایی گویایی حجم شوکه‌کننده‌ ظلمی است که مستند قصد روایت آن را دارد.