محمدمهدی عبداللهی در سوگ رحلت جانسوز علامه حسن زاده آملى رحمة الله علیه شعری را به ایشان تقدیم کرد.

«اذا مات العالم الفقیه ثلم فی الاسلام ثلمة لایسدها شیء»

داغى بزرگ بر دل دنیا گذاشتى 
صبر زمانه را به تماشا گذاشتى

اى سرو سرفراز علوم اى حکیمِ جان
از خاک سر به دوش ثریّا گذاشتى

جاى تو نیست روى زمین اى بزرگ مرد
رفتى و پا به عالم بالا گذاشتى

در ساحل سپیده دم از شوق جام وصل
دستى به روى شانه دریا گذاشتى!

ناگاه زخم کوچ نفس‌گیر خویش را
در امتداد خاطره ها جا گذاشتى

آه اى طبیب خسته دلان با گلاب اشک
درد فراق را به دل ما گذاشتى

اى جان! حدیث حُسنِ حسن زاده ات کجاست؟
علامه! علم را به خودش وا گذاشتى؟!

عمرى نفس به شوق ولایت زدى و بس  
یعنى قدم به راه تولا گذاشتى

بر حال ناب بندگیت غبطه مى‌خوریم
وقتى قرار با گل زهرا گذاشتى

ماه صفر به قصد سفر روضه خوان شدى
مرهم به قلب زینب کبرىٰ گذاشتى

پرواز تو به مقصد بیت الحسین(ع) بود
این اربعین به کرب و بلا پا گذاشتی