همین میل فطری به نوجویی است که تمدنها را تجدید می کند.

«آزادی» اگر نتواند بستر رجعت انسان را به حقیقت ازلی وجود خویش فراهم کند به بن بست می انجامد و به امری متضاد با خویش، یعنی اسارت مبدل می شود.

تمدن کنونی که ذاتاً اروپایی است چنین نشان می دهد که هرگز از «نو شدن»-تجدد- بازنمی ایستد و این گونه طمع کرده است که فطرت نوجویی و طلب تحول را در بشر امروز مهار کند.