به گزارش ارتباطات و اطلاع رسانی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، فرشاد اکتسابی مستندساز گفت: اکران فیلم‌های هنری و تجربی، اتفاق بسیار خوبی ا‌ست، حتی اگر قرار باشد تنها یک سالن سینما را به این منظور اختصاص دهیم. البته شرط تبلیغات خوب و گسترده نیز وجود دارد، این فیلم‌ها مخاطب خاص دارند و عموم مردم به تماشای آن‌‌ها نمی‌نشسینند. امیدوارم این اتفاق، به‌صورت متمرکز در شهر تهران رخ ندهد و دیگر مراکز استان‌ها و شهرستان‌ها را هم دربر گیرد. البته نیازی نیست که سالن‌های موجود مربوط به سینما باشند حتی اگر مراکز نمایش فیلم نیز سالن‌های‌شان را در اختیار اکران فیلم‌های هنری و تجربی به‌صورت دائمی و سازماندهی شده قرار دهند، اتفاق خوبی خواهد بود.

کارگردان مستند «ف- الف» در بخش دیگری از صحبت‌هایش درباره فضای فیلمسازی مستند در سال 1400 بیان کرد: بزرگ‌ترین چالش و مشکلی که فیلمسازان مستند با آن روبه‌رو هستند، مسائل اقتصادی است که به مدیریت و تغییر مدیران مربوط نمی‌شود؛ طرح‌های زیادی داشتم که موضوعات ملی را نیز در بر می‌گرفتند و به ارگان‌های مربوطه ارائه می‌کردم اما آن ارگان یا سازمان به دلیل کمبود یا حتی نبود بودجه نسبت به ساخت آن اقدام نمی‌کرد. طرحی داشتم که بسیار مورد استقبال ارگان مورد نظر قرار گرفت، اما ناگهان به دلیل صفر بودن بودجه‌شان در مجلس، پروژه به تعطیلی کشانده شد.

این مستندساز درباره مشکلات فیلمسازان در سال گذشته گفت: مستندسازها درگیر بیکاری هستند، در یک سال گذشته مجبور به انجام کارهای متفرقه بوده‌ام تا بتوانم روزگار را سپری کرده و دچار افسردگی بیکاری نشوم، البته کارهایی که انجام داده‌ام مربوط به فیلمسازی است اما در تخصص من که مدرک کارگردانی دارم، نبوده است. سازمان یا ارگانی که از ما فیلمسازان حمایت کند، وجود ندارد.

کارگردان «آلاله» ادامه داد: هزینه تولید فیلم به شدت بالاست، حتی می‌توان گفت هزینه سفر، اسکان، خورد و خوراک عوامل از دستمزد آن‌ها بالاتر بوده. میزان هزینه‌های موجود از درآمد افراد بالاتر رفته است. این مسائل موجب می‌شود ما به‌جای دغدغه ساخت فیلم، دغدغه هزینه‌های دیگر را نیز داشته باشیم و درنتیجه به کمبود تولید منجر می‌شود.

او درباره سرمایه‌گذاری تلویزیون در ساخت آثار مستند عنوان کرد: اگر تلویزیون نیز به ما سفارش ساخت اثری را دهد، آنقدر دستمزدهای پایینی را پیشنهاد می‌دهد که می‌توان گفت این سفارش‌ها بیشتر به دلیل دچار نشدن فیلمسازان به افسردگی بیکاری‌ست و ما باید خدای خود را بابت داشتن کاری شکر کنیم.

این فیلمساز در پایان تصریح کرد: خیلی از فیلمسازان خوب ما که به‌عنوان سفیران فرهنگی شناخته می‌شوند در اسنپ و به‌عنوان راننده تاکسی کار می‌کنند که باعث افسوس است. ما فیلمساز هستیم و حرفه دیگری بلد نیستیم، پس نمی‌توانیم کارهای دیگری را که نیازمند داشتن دانش است، انجام دهیم، مجبوریم به رانندگی روی آوریم.

منبع: همشهری آنلاین